Ulpan; integratieplaats bij uitstek

Vertrek:

Albert Einstein had gelijk. Tijd is heel relatief. Het is ondertussen bijna drie maanden geleden dat ik in Israël ben beland. Binnen een week ben ik een volwaardige burger met alle rechten en plichten die het met zich teweegbrengt. Het lijkt echter dat ik pas gisteren mijn vaderland België heb verlaten.
Ik begrijp nu beter wat immigranten voelen bij het verlaten van hun land van oorsprong. De beslissing om Aliyah te maken is zeker niet eenvoudig en eist een dosis moed. Bovendien komt er bij zo een beslissing heel wat bij kijken.. De administratieve rompslomp, zowel in België als in Israël, vergt veel energie. Het loslaten van zekerheden die je gedurende jaren hebt proberen op te bouwen alsook de stap in het onbekende is heel zwaar. Je verlaat je job en je leuke collega’s waarmee je jaren hebt samengewerkt. Het moeilijkst blijft echter het verlaten van de mensen van wie je houdt. Je weet dat niets meer hetzelfde zal zijn en toch hoop je dat alles bij het oude blijft.
Anderzijds is er ook heel veel opwinding. Het vooruitzicht om een nieuwe uitdaging aan te gaan, om je weer in vraag te stellen, om van nul te herbeginnen.
Het moment dat je aan de grenscontrole van de luchthaven van Zaventem staat om de ‘grote stap te maken’ is dan ook een heel schizofrene situatie waarbij je overmand wordt door deze tegengestelde emoties.

Aankomst:

De aankomst en de ontvangst aan de Ben Gurion luchthaven te Tel Aviv zijn voor een alleenstaande Belg vrij formeel. Mensen die via organisaties zoals Nefesh Benefesh of AMI hun Aliyah maken krijgen een veel warmere onthaal. Dit valt te begrijpen daar de VS, VK of Frankrijk veel grotere ‘rekruteringsmarkten’ zijn. Ik werd om 3 uur ’s ochtends opgewacht door een Russische dame die met een bord stond te zwaaien waarop zowel mijn naam als die van een andere koppel op stond. Uit haar gezichtuitlating bleek duidelijk dat ze tijdens deze vroege uurtjes veel liever in bed had gelegen. We werden door de dame naar een afgelegen kamer van de luchthaven gegidst. Ik kreeg van haar gebakjes en koffie. De eerlijkheid gebied me toe te geven dat ik met dezelfde gedachte rondliep. Het is dan ook jammer dat ik de afhandeling van de eerste officiële documenten eerder als een verplichting aanvoelde. Ik besef nu, met wat meer afstand, dat het toch een heel speciaal moment in mijn leven was. Het was zoals de eerste letter in een nieuw hoofdstuk van mijn levensverhaal.

Ulpan Etzion:



Na de afhandeling van de administratie kon ik eindelijk, met vol spanning, naar mijn eindbestemming reizen: Ulpan Etzion ( zie foto).
Ulpan Etzion werd in 1949 opgericht en heeft een uitstekende reputatie. Ze wordt beschouwd als de beste van het land. Door de economische crisis moest Ulpan Etzion noodgedwongen verhuizen van de zeer populaire buurt Baka ( of beter bekend als de German Colony) naar het integratiecentrum Beit Canada gelegen te Talpiot. Talpiot is een rustige, residentiële wijk ten zuiden van Jeruzalem. We hebben ook het geluk om maar op 5 minuten wandelafstand van de mooiste panoramapunt van Jeruzalem (zie foto) gelegen te zijn. Bovendien is er qua faciliteiten een serieuze verbetering. Ik deel een kamer van 50 vierkante meter met 2 Amerikanen. We beschikken over een keukentje en een badkamer. Als verwende Belg was het toch even aanpassen vooral tijdens de koude winternachten. Naar Israëlische normen beschikken we over een zeer behoorlijke huisvesting en mogen wij zeker niet klagen. Het enige nadeel van Talpiot is de mobiliteit. Momenteel beschikken we maar over 1 buslijn ( lijn nummer 8 ) die ons naar het stadscentrum kan vervoeren.

Israël staat al langer bekend voor zijn uitstekende integratieprogramma’s. Veel landen zouden daar een voorbeeld aan kunnen nemen. Ik kan dat, op basis van mijn eigen ervaring, enkel beamen. Het Etzion -programma van dit semester telt zo’n 160 studenten die afkomstig zijn van alle werelduithoeken met name Amerikanen, Russen, Brazilianen, Australiërs, Nieuw-Zeelanders, Zuid-Afrikanen. Ondanks de culturele verschillen en de taalbarrière wordt er gedurende een half jaar een hechte groep gesmeed. De taalproblemen worden overbrugd door het Hebreeuws. We krijgen dagelijks 4,5 uur les Hebreeuws. Ondanks het feit dat er niet echt gebruik wordt gemaakt van de meest moderne audiovisuele didactische materiaal blijkt de manier van lesgeven uiterst effectief. De lesgevers zien hun functie als een roeping eerder dan een job. Mijn leerkracht, Mazal, geeft niet enkel les maar probeert ons ook met raad en daad bij te staan. Deze vrouw van in de 50 beschouwt haar studenten bijna als haar ‘kinderen’. Na een aantal maanden kunnen mensen die voordien het Hebreeuwse alfabet nog niet kenden toch al vrij goed omgaan met een taal die voor hen totaal vreemd was. Vooral met Russen die het Engels of het Frans niet machtig zijn vormt Hebreeuws een goede manier om met elkaar te communiceren.
De Ulpan legt niet enkel het accent op lesgeven maar probeert via culturele en sociale activiteiten de studenten op een “zachte” manier te integreren in de Israëlische maatschappij. Verder krijgen we een heel team van adviseurs en maatschappelijke assistenten ter beschikking om de integratie te vergemakkelijken.
Ulpan is een zeer verrijkende ervaring en een ‘must’ voor al diegenen die van plan zijn hun Aliyah te maken.