Laten we Gilad niet vergeten

Terwijl wereldwijd de berichtgevingen over de economische crisis de toon bepalen overheerst in Israel de zaak Gilad Shalit. Geen dag gaat voorbij of de zaak over de ontvoerde soldaat bepaald de hoofdpagina’s van de Israëlische dagbladen. Geen dag gaat voorbij of je pikt op straat, in de bus op de markt een conversatie op over Gilad. In Jeruzalem vindt men vrijwel overal posters en stikkers die de vrijlating van Gilad eisen. Gilad Shalit is niet zomaar een gevangene. Hij werd verheven tot nationaal icoon.

De overgrote meerderheid van Israëli’s identificeert zich met de soldaat die bijna 1000 dagen in gevangenschap zit. Gilad is nu familie van iedereen. Hij telt nu 5.500.000 broers en zussen.
Desondanks bestaan er 2 opiniestromingen in de maatschappij. Sommige mensen vinden dat alle toegevingen mogelijk moeten zijn om Gilad te bevrijden. Israël heeft steeds ethische waarden hoog in het vaandel houden. Het bevrijden van haar gevangen was steeds een top - prioriteit. Anderen begrijpen wel dat de familie Shalit er alles aan doen om hun zoon terug te krijgen en respecteren hun engagement. Zij zijn echter van mening dat tijdens de onderhandelingen rekening moet worden gehouden met de staatsbelangen en meer bepaald met de veiligheid van de burgers. Sommige ‘ rode lijnen’ mogen volgens hen, onder geen beding worden overschreden.

Gisteren zijn de onderhandelingen met Hamas afgesprongen. De hoop op een naderende vrijlatingen zijn hiermee drastisch gekrompen. De ouders van Shalit hebben een nieuwe teleurstelling moeten doorstaan. Ik ben daarom vandaag een bezoek gaan brengen aan de protest - tent die voor de ambtswoning van de Eerste Minister is geplant. Er waren zo’n 30-50 tal aanwezigen waarbij veel journalisten, organisatoren van steungroepen en gewone mensen die hun steun wensten te betuigen aan de familie van Gilad. Gedurende mijn gesprekken met verschillende mensen borrelden de tegenstellingen in visie weer helemaal op. Maar éénieder had wel enorm veel respect voor de ouders en hadden maar 1 doel voor ogen: de vrijlating van Gilad.


Verbazingwekkend was ook de delegatie van Druzen en Moslims die hun steun kwamen betuigen aan de vader van Gilad. Sommige sceptici stelden aan de delegatie de vraag waarom ze niet eerder in actie kwamen. De leiders van de delegatie gaven echter een vluchtig antwoord die de aanwezigen niet echt hebben kunnen overtuigen.

Ik had de eer om een aantal woorden uit te wisselen met de moeder van Gilad. Het is duidelijk dat de ouders de wanhoop voorbij zijn. Ze hebben de steun van het grote publiek nodig. Niet enkel in Israël maar vooral in buitenland. Mensen uit België en Europa kunnen, ondanks de grote afstand die ons scheidt, heel veel doen. Contacteer jullie lokale politici. Contacteer internationale organisaties zoals de Rode Kruis om de vrijlating te eisen. We kunnen enkel Gilad bevrijden door druk te zetten op al diegenen die invloed kunnen uitoefenen op Hamas.
Het vergt niet veel tijd en energie….
Wat zouden jullie doen moesten jullie zoon of dochter al 1000 dagen gevangen zitten terwijl jullie totaal in het ongewisse zijn?

Sfeervolle Shabbat in Hippie Gemeenschap

Ondanks het druilerige ‘ Belgische’ weer was mijn bezoek naar Moshav Mevo Modi’im zeker de moeite waard. Het dorp ligt ten noorden van de stad Modi’im en staat beter bekend als de Moshav Carlebach. De naam van de Moshav verwijst naar wijlen Shlomo Carlebach.
Deze controversiële rabbijn ( 1925-1994) was één van de pioniers van de Baal Teshuva beweging en werd wereldberoemd door zijn Chassidische - Folk muziek die tot op heden in veel synagogen wordt gezongen. Carlebach richtte de moshav, in 1976, samen met zijn volgelingen op. Tegenwoordig leven er een 40 tal families in deze vestiging. De meerderheid onder hen zijn artiesten, muzikanten, landbouwers etc.. Allemaal mensen die één willen zijn met de natuur. Die een verbinding zoeken tussen de materiele -en de spirituele wereld.



Deze gedachtegang heb ik tijdens shabbat kunnen ervaren zowel tijdens de diensten in de synagoge als tijdens de maaltijden bij mijn verschillende gastheren. De synagoge is redelijk klein en rustiek maar maakt toch indruk door de handgeschilderde muren ( zie foto).
De diensten worden opgefleurd door folklore gebedsgangers en de nadruk tijdens de diensten wordt op gezang en gedans gelegd.
Sommige mensen geraken zo in de ban van de gebeden en de prachtige liedjes dat ze in een soort van trance terechtgekomen. Hun blije gelaatsuitdrukkingen vallen meteen op. Als rationalist, probeerde ik in hun leefwereld binnen te dringen. Ik sta ervan verstelt hoe sommige mensen uit zulke ‘simpele’ gebeden toch zoveel genoegdoening kunnen halen.
Ook de misdienaar ( = de gabai ) kleurde deze speciale gebedservaring. Tijdens de ochtenddienst gaf deze kleurrijke persoon speciale, gepersonaliseerde zegens aan iedereen die de eer had om aan de Torah te worden opgeroepen werd opgeroepen.

Mijn 2 gastheren brachten elk iets unieks bij. Tijdens de avondmaaltijd had mijn Indiaanse gastheer een zelfgeslachte kip voorbereidt. We kregen allerlei specerijen voorgeschoteld. Als Ashkenazi had ik het dan ook zwaar te veduren. J Verder kregen we uitleg hoe ze melk en kaas van geiten produceerden.
Tijdens de middagmaaltijd had ik de gelegenheid om bij een Kabbalist te gast te zijn. Zelfs tijdens de maaltijden was de link tussen natuur en spiritualiteit heel nadrukkelijk aanwezig.



Shabbat werd beëindigt met een sfeervolle Havdalah bestaande uit gezang en live muziek van een plaatselijke band. Deze band speelde gedurende een half uur sfeervolle liedjes die het publiek met volle ambiance naar het einde van deze interessante ervaring bracht.